Tien jaar geleden kocht ik de boerderij van mijn vader. Het gebouw was oud en vervallen, maar dat zag ik helemaal niet. Ik zag een miljoen mogelijkheden. De droom was helder. Hier wil ik ondernemen. Ik wist nog niet wat ik wilde gaan doen, maar wel de sfeer. Een gezellige fijne plek, waar mensen zich meteen thuis voelen. Heel rustig worden en de tijd voor alles ervaren. Mijn man wilde de beste patat van Nederland gaan maken. Het is De geschilde aardappel geworden. Een restaurant, met een hele fijne zaal, waar je kunt vergaderen, maar waar vanuit je ook uitjes voor je familie of team kunt hebben. We organiseren boottochten of fietstochten door de Wieden of andere alternatieve duurzame activiteiten.
Het was een lange weg, maar ik vond het wel een gezellige. We hebben de hele boerderij zelf verbouwd, zelf vergunningen aangevraagd en zelf geleerd hoe reclame te maken. Dit alles in veel kleine stapjes en met een droom voor ogen. Vooral de droom heeft ons erg geholpen. Het feit dat het een gezamenlijke was vond ik aangenaam. Als we er dan af en toe helemaal doorheen zaten, zeiden we “zie je hier straks al mensen binnenkomen? Drie patat graag!”
Na anderhalf jaar geopend te zijn blijkt dat niet alleen onze dromen door dit plan uit mochten komen, maar ook nog anderen. Er wordt klassiek ballet gegeven, poefjesconcerten voor zangers en zangeressen en we organiseren cultuurdagen. Een soort Droste effect toch? Onze droom is nu ook een podium voor mensen, die ook een droom gaan verwezelijken.
